Κείμενα-Φωτογραφίες : Σάββας Λαζάρου
Πρέπει καταρχάς να πούμε ότι το νερό έπαιζε μεγάλο ρόλο στη ζωή των μωαμεθανών. Όχι μόνο όσον αφορά τις καθημερινές τους ανάγκες αλλά υπάρχει και κάποια σημαντική σχέση του νερού με τη θρησκεία τους.
Σουλτάνοι, προύχοντες, πασάδες, δερβίσηδες και όλη η υψηλή τους κοινωνία της εποχής φύτευαν πλατάνια και χτίσανε βρύσες στις οποίες έδιναν και ένα συγκεκριμένο όνομα.
Σε κάθε περιοχή το να υπάρχει ένα τζαμί, μια βρύση, ένα παγκάκι και συνήθως και ένα πλατάνι ήταν τελείως απαραίτητο.
Στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν πάρα πολλές δημόσιες βρύσες.
Σύμφωνα με τη μελέτη του Β. Δημητριάδη (Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας 1430-1912) υπήρχαν στην πόλη πάνω από εκατό οθωμανικές βρύσες.
Ο τούρκος πήγαινε στο τζαμί να προσευχηθεί και βγαίνοντας έπινε το νεράκι του και μετά ξεκουραζόταν στο παγκάκι.
Οι βρύσες ήταν το μόνο μέσο με το οποίο τα σπίτια προμηθευόταν το νεράκι.
Όλες ήταν όμορφες και μερικές πραγματικά έργα τέχνης
Ήταν απλές ή διπλές, μεγάλες η μικρές, με σχέδια και μαρμάρινες πινακίδες στις οποίες αναφερόταν ο ιδιοκτήτης που τη κατασκεύασε με έξοδα δικά του, και τους λόγους για τους οποίους την κατασκεύασε.
Κάθε κρήνη είχε και τη δεξαμενή της η οποία γέμιζε με νερό που ερχόταν από το Χορτιάτη.
Για να μαζεύετε το νερό μπροστά στη βρύση υπήρχε μια γούρνα η οποία ήταν κατασκευασμένη από μάρμαρο το οποίο συνήθως το έπαιρναν κυρίως από παλιούς σαρκοφάγους ρωμαϊκών τάφων.
